NOCLEGI
ROZKŁADY
Różnice między niezdolnością do samodzielnej egzystencji a niepełnosprawnością.
Od 1 października ZUS będzie rozpatrywał wnioski o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Chociaż potocznie mówi się o nim „500+ dla niepełnosprawnych”, to jednak nie stopień niepełnosprawności decyduje o jego przyznaniu.
REKLAMA
Na co dzień często mylimy niepełnosprawność z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, są to zupełnie różne pojęcia. O zakwalifikowaniu do tych grup decydują odmienne przesłanki, różny jest ich podział na stopnie, mają zupełnie odrębne podstawy prawne i nie wywołują takich samych skutków.
Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu uniemożliwiające zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. O tym, czy ktoś jest niezdolny do samodzielnej egzystencji decyduje lekarz orzecznik ZUS i to on wydaje stosowne orzeczenie.
Inaczej jest w przypadku orzeczeń o niepełnosprawności i jej stopniu, które wydają zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. Niepełnosprawność związana jest z naruszeniem sprawności organizmu, ale także z utrudnieniem, ograniczeniem bądź niemożnością wypełniania ról społecznych. Ma trzy stopnie: znaczny, umiarkowany i lekki. O tym, do której z tych grup zostaniemy zaliczeni decydują powiatowe (miejskie) zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności.
Aby otrzymać świadczenie uzupełniające, należy posiadać ważne orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji, wydane przez lekarza orzecznika ZUS. Osoby, które chcą otrzymać wsparcie a nie posiadają takiego orzeczenia, powinny do wniosku o świadczenie dołączyć dokumentację medyczną oraz inne dowody ważne dla wydania orzeczenia. Mogą to być na przykład: karta badania profilaktycznego, dokumentacja z rehabilitacji leczniczej lub zawodowej oraz zaświadczenie o stanie zdrowia (wydane przez lekarza nie wcześniej niż miesiąc przed złożeniem wniosku).
Musimy pamiętać, że orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do samodzielnej egzystencji jest równoznaczne z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Natomiast nigdy nie jest na odwrót. To, że posiadamy orzeczenie o niepełnosprawności nie oznacza, że otrzymamy świadczenie – o tym zadecyduje lekarz orzecznik ZUS.
Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu uniemożliwiające zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. O tym, czy ktoś jest niezdolny do samodzielnej egzystencji decyduje lekarz orzecznik ZUS i to on wydaje stosowne orzeczenie.
Inaczej jest w przypadku orzeczeń o niepełnosprawności i jej stopniu, które wydają zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. Niepełnosprawność związana jest z naruszeniem sprawności organizmu, ale także z utrudnieniem, ograniczeniem bądź niemożnością wypełniania ról społecznych. Ma trzy stopnie: znaczny, umiarkowany i lekki. O tym, do której z tych grup zostaniemy zaliczeni decydują powiatowe (miejskie) zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności.
Aby otrzymać świadczenie uzupełniające, należy posiadać ważne orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji, wydane przez lekarza orzecznika ZUS. Osoby, które chcą otrzymać wsparcie a nie posiadają takiego orzeczenia, powinny do wniosku o świadczenie dołączyć dokumentację medyczną oraz inne dowody ważne dla wydania orzeczenia. Mogą to być na przykład: karta badania profilaktycznego, dokumentacja z rehabilitacji leczniczej lub zawodowej oraz zaświadczenie o stanie zdrowia (wydane przez lekarza nie wcześniej niż miesiąc przed złożeniem wniosku).
Musimy pamiętać, że orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do samodzielnej egzystencji jest równoznaczne z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Natomiast nigdy nie jest na odwrót. To, że posiadamy orzeczenie o niepełnosprawności nie oznacza, że otrzymamy świadczenie – o tym zadecyduje lekarz orzecznik ZUS.
PRZECZYTAJ JESZCZE
